صرفه‌جویی؛ نسخه‌ای که هر بار برای مردم پیچیده می‌شود

پرسش اینجاست: چرا باید دولت همیشه فشار را روی دوش مردم بگذارد ؟ مگر این واقعیت تازه پدید آمده است؟ آیا مدیریت انرژی استان در سال‌های گذشته، فرصت و مسئولیتی برای پیش‌بینی و پیشگیری از چنین بحرانی نداشته است؟
اینکه از مردم و واحدهای تولیدی خواسته شود صرفه‌جویی کنند، گرچه در شرایط اضطرار ناگزیر است، اما بیشتر به معنای انتقال بار مشکل از دوش مدیران به دوش مصرف‌کنندگان است. استاندار به جای اینکه از مردم انتظار صرفه‌جویی داشته باشد و فشار بیشتری بر زندگی روزمره آن‌ها وارد کند، بهتر است اولویت را بر توسعه فوری نیروگاه‌ها و افزایش تولید برق بگذارد. این همان وظیفه‌ای است که مسئولیت مستقیم آن بر دوش مدیران است، نه مردم.
از سوی دیگر، نباید فراموش کرد که امروز زندگی مردم با برق گره خورده است. تکنولوژی باعث شده همه امور، از ساده‌ترین نیازهای خانگی تا پیچیده‌ترین فرآیندهای صنعتی، وابسته به جریان پایدار برق باشد. دیگر نمی‌توان از مردم خواست مصرفشان را کاهش دهند. در حالی که کوچک‌ترین اختلال در تأمین انرژی، زندگی و کار آن‌ها را فلج می‌کند. افزون بر این، قطعی‌های مکرر برق خسارت‌های سنگینی به وسایل برقی مردم وارد کرده است؛ از لوازم خانگی گرفته تا دستگاه‌های صنعتی.
چه کسی پاسخگوی این زیان‌ها خواهد بود؟ آیا صرفاً با یک توصیه به صرفه‌جویی می‌توان این خسارات را جبران کرد؟
وعده «پروژه‌های در دست اجرا» نیز بارها و بارها شنیده شده است، اما هیچ‌گاه گزارشی شفاف از وضعیت این پروژه‌ها ارائه نمی‌شود. مردم حق دارند بدانند این نیروگاه‌ها دقیقاً در چه مرحله‌ای هستند، چه میزان بودجه برای آن‌ها تخصیص یافته و چه زمانی قرار است به شبکه برق متصل شوند. تجربه سال‌های گذشته نشان داده است که بسیاری از این وعده‌ها به‌دلیل کمبود منابع مالی یا ضعف در مدیریت اجرایی، یا نیمه‌تمام رها شده و یا با تأخیرهای طولانی همراه بوده است.
واقعیت این است که بحران انرژی قم و بسیاری از استان‌های دیگر، نتیجه کوتاهی در نگاه بلندمدت است. اگر امروز سخن از صرفه‌جویی ۳۰۰ مگاواتی می‌شود، فردا شاید ۶۰۰ مگاوات لازم باشد. تنها با تنوع‌بخشی به منابع انرژی، استفاده جدی از خورشید و باد، سرمایه‌گذاری در انرژی‌های تجدیدپذیر و همچنین اصلاح ساختار مدیریتی است که می‌توان امید داشت مردم دیگر مجبور نباشند برای ضعف‌های ساختاری، واقعیت را تحمل کنند.
آیا وقت آن نرسیده است که به جای انداختن بار مشکلات بر دوش مردم، مدیران خود پاسخگو باشند و برای امروز و فردای استان، راهکارهای واقعی و پایدار ارائه دهند؟